امام چهارمُ سیدالساجدین و زین العابدینُ در مناجات الذاکرین با بیانی آسمانی ُاساسی ترین ووالاترین اصول و مبانی عرفان ناب را که سالک را به معشوق اعظم ومحبوب یگانه عالم وصل می کند و به مقام وصال الی الله می رساند بیان می کند و می فرماید:
واستغفرک من کل لذة بغیر ذکرک
و من کل راحة بغیر انسک
و من کل سرور بغیر قربک
و من کل شغل بغیر طاعتک:
۱-الهی تنها لذت مرا ذکر خودت قرار بده.
۲- و تنهاراحتی مرادر انس با خودت قرار بده.
۳- و تنهاشادی مرادر نزدیکی به خودت قرار بده.
آشنایی با پیر غریب. حاج سید علی اشرف صادقی
معرفی اندیشه های عرفانی بدون خرافه و زهد خشکآشنایی با پیر غریب. حاج سید علی اشرف صادقی
معرفی اندیشه های عرفانی بدون خرافه و زهد خشکسلوک و امام سجاد علیه السلام
راههای سلوک در بیان امام سجاد علیه السلام
طلب چیست؟
درد طلب، گوهر گرانی است، که کمتر نصیب انسان می شود. و تا این درّ گران وجود انسان را فرا نگیرد، سلوکی و سفری در آفاق و انفس شکل نمی پذیرد. از این روی اهمیت شایان توجهی برای اهل سلوک پیدا می نماید.
طلب
یعنی، از خوابِ غفلت بیدار شدن است و از مستیِ شهوت هوشیار گشتن و بی شک طلب موصل به مطلوب باشد.
کما قال النَّبی صلی الله علیه و آله: مَن طَلب شیئاً وجَدَّ وَجَدَ.[۱]
بزرگی گوید:
من طلب کردم وصالش روز و شب یافتم اینک بحکمِ : من طلب
ای عزیز، مراد از این «طلب» ، طلبِ حقّ است نه طلبِ دنیا و عقبی که هر دو حجابند، و در حدیثی وارد است که:
«الطّلاب ثلاثةُ: طالب الدّنیا، و طالب العقبی، و طالب المولی؛ أمّا طالب الدّنیا فله البلوی، و أمّا طالبُ العقبی فله الدّرَجاتُ العُلی، و أمّا طالبُ المُولی فله الدّنیا و العُقبی و المُولی.»[۲]
«طالبان سه قسم اند: طالبان دنیا، اصحاب شمال اند و سرانجام ایشان دوزخ و نکال است. و طالبان عقبی اصحاب یمین اند و مآلِ ایشان با نعیم و نوال است، و طالبانِ مولی مقرّبانِ حضرت و خواصّ بارگاهِ احدیّت اند و طلبِ ایشان بعد از شناخت باشد.
پیر هروی(ره) گوید: این کار عجب کاریست، تا چیزی را نجویند، نیابند، و در این کار تا نیابند، نجویند.
و در یکی از احادیث قدسی می آید که:
«أَوحی اللهُ تَعالی إالی داوُد:یا داوُدُ مَن عَرفَنی ذَکرَنی، وَ مَن ذَکَرَنی قَصدنی، و مَن قَصَدنی طَلبَنی، و مَن طَلبَنی وَجَدنی، وَ مَن وَجَدَنی حَفِطَنی، وَ مَن حَفِظَنی لا یَختارُ علَیّ غَیری»[۳]
ای عزیز هر که را که کلیدِ طلب دادند، درِ مقصود برو گشادند و هر که بی دردِ طلب است، اگر به مطلوب رسد عجب است.
تو بهر حالی که باشی میطلب آب میجو دائماً ای خشک لب
لبِ خشکت گواهی می دهد که به آخر بر سرِ منبع رسد[۴]
در اهمیت طلب همین بس که استاد علامه حسن زادۀ آملی، طلب را به همراه حضور، ادب، همت چهار سرمایۀ اصلی سالک دانسته است:
سرمایۀ راه رو حضور و ادب است آنگاه یکی همّت و دیگر طلب است
ناچار بود رهرو ازین چار اصول ورنه به مراد دل رسیدن عجب است[۵]
۱-کاشفی سبزواری،الرسالة العلیه،ص۱۵۵
۲- الرسالة العلیه،ص۱۵۶
۳- همان
۴-مولوی،مثنوی معنوی
۵-علامه حسن زادۀ آملی،نامه ها برنامه ها، ص ۲۸
یاد ایامی
تصویری از حضرت پیر غریب. حاج سید علی اشرف صادقی
دل و دین و عقل و هوشم همه را به باد دادی...
سروده های از حضرت پیر غریب
دوش با دلبر خوش لهجه ای من بدم تا صبحدم چون صفحه ای
چون به دور خود همی چرخیدمی فارغ از خود گشته و مستانه ای
ای خدا این شور مستی تابه کی کاش بودی هر شب وصبحانه ای
من شراب از شوق او نوشیدمی پایکوبان رقص کنان دیوانه ای
تابه کام خود کنم رقصی چنان کوس رسوایی زغم جانانه ای
صادق از روی وریا چون فارغ است
خرقه ای دیگر زنو رندانه ای
انسان متحول
عالی‌ترین خصیصه‌ی یک انسان متحول و متحرک آگاهی است. انسان آگاه به معنی اعم، انسانی است که به علت و علل وقایع محیط خود در هر زمینه آگاهی دارد و چون با پیشینه و تغییر و تحول بعدی جمیع امور آشناست هرگز شیفته‌ی ظواهر پر رنگ و جلال خیره‌کننده‌ی آن نمی‌شود، که برای جلب توجه و گاه به منظور مردم‌فریبی آراسته می‌گردد. انسان آگاه هیچ‌گاه تحت تأثیر زر و زور و قدرت واقع نمی‌شود. به همین علت در ابراز عقیده و آرمان خود که مصالح عمومی را در بر خواهد داشت هیچ‌گونه بیم و هراسی به خود راه نمی‌دهد، و با در نظر گرفتن آگاهی خود به آغاز و انجام وقایع، حتی از مرگ نیز نمی‌هراسد. لغت عارف که از عرفان یعنی «آگاهی» مشتق شده است، همین معنی را دارد. به همین جهت عارف را «آگاه» نامیده‌اند و عارف به شخصی می‌گویند که به جمیع امور محیط خود اعم از مادی و معنوی آگاهی داشته باشد. آگاهی همواره توانایی را همراه دارد و شخص آگاه همیشه تواناست. توانا بود هر که دانا بود به دانش دل پیر برنا بود و یا به گفته‌ی خواجه عبدالله انصاری عارف مشهور قرن پنجم هجری: «نور تجلی ناگاه آید، ولی بر دل آگاه آید» «سرمایه‌ی همه‌ی گناه‌ها جهل است و دلیل همه‌ی نیکی‌ها آگاهی است».
پیش ما سوختگان مسجد و میخانه یکـیست حرم و دیر یکی، سبحه و پیمانه یکیست
اینهمه جنگ و جدل حاصل کوته‌نظری است گر نظر پاک کنی کعبه و بتخانه یکیست
هر کسی قصه‌ی شوقش به زبانی گوید چون نکو می‌نگرم حاصل افسانه یکیست
اینهمه قصه ز سودای گرفتاران است ور نه از روز ازل دام یکی،دانه یکیست
ره هرکس به فسونی زده آن شوخ ار نه گریه‌ی نیمه شب و خنده‌ی مستانه یکیست
گر زمن پرسی از آن لطف که من می‌دانم آشنا بر در این خانه و بیگانه یکیست
هیچ غم نیست که نسبت به جنونم دادند بهر این یک دو نفس عاقل و دیوانه یکیست
عشق آتش بود و خانه خرابی دارد پیش آتش دل شمع و پر پروانه یکیست