ای دریغا زفلک کی به در آید ماهی
تا علم برکشد از جانب رحمان شاهی
زیر این گنبد مینا چه عجب دورانیست
لاف سجاده نشین ، خرقه به تن ، خودخواهی
کرده هر ملهدکی جامه فقری برتن
که منم قطب زمان ، تا به کف آرد جامی
دام و تزویر بر عارف باللهی نیست
هم خدا خواهد و دنیا ، چه فنا فی اللهی ؟
چو خورد مال حرام و به سلوک چون بازی
کی به حق برده ز اسرار خدا آگاهی ؟
تکیه بر جای بزرگان زده است آن نادان
گوئیا مسندشان مسند شاهنشاهی
چون به خلوت بروند گفته حافظ یادی
التجا کار خرد نیست . فتد در چاهی
نور حق را نتوان یافت ز هر اهرمنی
دست بیعت نتوان داد به هر گمراهی
نه ز رندان سبوحی نه ز پیران جامی
بی خبر ز عالم وحدت مدعی گهگاهی
به سر افتاده مقامی به خدا راهی نیست
پنجه با شیر علی کی فکند روباهی ؟
مسند پیر طریقت نه به سیم است و نه زر
مرد حق خواسته این سلسله جولانگاهی
اشرف از همت پیرش به خدا صادق شد
زانکه پیش کرمش کوه کم است از کاهی
گر گویمت که شاهی شاهان چنین نباشند
ور گویمت که ماهی مه در زمین نباشد
گر گویمت که در آ ُروی زمین خرامان
این سرو بالای تو رعنا همین نباشد
گر گویمت که زیبا پری رویان همینند
حقا که در تحقق جان نازنین نباشد
من در تمام آفاق حسنی بدین لطیفی
هرگز ندیده بودم جز تو گزین نباشد
بر یاد مهربانت شاید که خون بریزی
بر پای این محبان جز انگبین نباشد
صاحب نظر تو هستی بر کشتنم اشارت
خود را فدا نمایم این کفر و دین نباشد
صادق به حال مستی می گوید این سخن ها
در حال عشق و مستی او را جز این نباشد
دوش با دلبر خوش لهجه ای من بدم تا صبحدم چون صفحه ای
چون به دور خود همی چرخیدمی فارغ از خود گشته و مستانه ای
ای خدا این شور مستی تابه کی کاش بودی هر شب وصبحانه ای
من شراب از شوق او نوشیدمی پایکوبان رقص کنان دیوانه ای
تابه کام خود کنم رقصی چنان کوس رسوایی زغم جانانه ای
صادق از روی وریا چون فارغ است
خرقه ای دیگر زنو رندانه ای