... هر درویشی به صفت رحمانیت خدا پا به خانقاه بگذارد ، مفت باخته . درویش باید بگوید : بار خدایا ، مرا مشمول صفت الرحیم خود قرار بده . خدایا من طوری حرکت کنم که تو از من راضی باشی . وقتی خدا کسی را دوست داشت به او همّ و غم و زجر نمی دهد ، فقط مقداری آزمایش و امتحان می شود . بعد از امتحان شامل صفات الرّحیم خدا می شود وگرفتاری برایش پیش نمی آید . البته گرفتاری هایی که بر اثر سنوات که شامل مسائل پیری است ، معمولی است و در اثر گذشت زمان ، سنگ هم ساییده می شود ، کوه هم ریخته می شود ، درخت هم کهنسال می گردد . انسان هم از این قاعده جدا نیست و نیروی جوانیش نمی ماند .
خوشا به سعادت جوانانی که قبل از این مسائل پاک شوند و خودشان را درست کنند و در فکر پیری باشند .
این آزمایشات خیلی گرون و دردناکه .ولی کو تا به الرحیم خداوندی برسی .فقط خود خود پیر باید مدد کنه تا از فرعیات شیطانی که در راه صراط مستقیم کمین زده دل سالم به در ببری!