یکی از کارکردهای سلوک و طی طریق در طریقه معظمه علویه قادریه صادقیه َ تهی شدن از خود و تمامی صفاتی است که به نحوی فرد را در مسند قضاوت پیرامون دیگران می نشاند .
به عبارتی آن کس که به هر دلیلی روی به وادی سلوک می نهد از دیگر وادی های معمول و مرسوم باید خسته شده باشد و نمی توان پایی در عوالم نفسانی و دنیایی داشت و گاهی گامی در وادی سلوک
برخی از مظاهر و یا معیارهای سلوک حقیقی در این طریقت عبارتند از :
۱- به دنبال اظهار نظر در باره دیگران نیست ( درویشی و درخویشی )
۲- هیچگاه خود را از دیگران برتر نمی داند ( حتی اگر برتر باشد )
۳- هیچگاه به داشته ها ُ سوابق و ارتباطاتش نمی نازد و همیشه نگران از دست دادن احوالات فعلیش می باشد
۴- هیچگاه خود را از دست نفس در امان نمی داند و خود را در همه احوالات مستحق عذاب و توبیخ می داند
۵- همیشه و در همه احوال خود را نیازمند سلوک و ریاضت می داند