خدا چقدر دوست داشتنی است ...

در زمان حضرت موسى على نبینا و آله و علیه السّلام در بنى اسرائیل از نیامدن باران قحطى شد.

مردم خدمت حضرت موسى (ع ) جمع شدند که یا موسى باران نیامده و قحطى زیاد شده بیا و براى ما دعا کن تا مردم از این مشکلات درآیند.

حضرت موسى (ع ) به همه مردم دستور داد که در صحرائى جمع شوند و نماز استسقاء خوانند و دعا کنند که خداوند متعال باران را برآنها نازل کند.

جمعیت زیادى که زیادتر از هفتاد هزار نفر بودند در صحرا جمع شدند و هر چه دعا کردند خبرى از باران نشد.

حضرت موسى (ع ) سر به آسمان کرد و فرمود خدایا من با هفتاد هزار نفر هر چه دعا مى کنیم چرا باران نمى آید؟! مگر قدرت و منزلت من پیش تو کهنه شده ؟!

خطاب رسید اى موسى ،نه ، در میان شما یک نفر است که چهل سال مرا معصیت میکرد به او بگو از میان این جمعیت بیرون رود تا باران را بر شما نازل کنم .

فرمود خدایا صداى من ضعیف است چگونه به هفتاد هزار نفر جمعیت مى رسد.

خطاب شد اى موسى تو بگو من صداى تو را به مردم میرسانم حضرت موسى به صداى بلند صدا زد اى کسیکه چهل سال است معصیت خدا را میکنى برخیز از میان ما بیرون رو، زیرا خدا بخاطر شومى تو باران رحمتش را از ما قطع کرده .

آن مرد عاصى برخواست نگاهى باطراف کرد دید کسى بیرون نرفت ، فهمید خودش است که باید بیرون رود. باخود گفت چه کنم اگر برخیزم از میان مردم بروم ، مردم مرا مى بینند و مى شناسند و رسوا مى شوم اگر نروم خدا باران را نازل نمى کند. همانجا نشست و از روى حقیقت و صمیم قلب از کارهاى زشت خود پیشمان شد و توبه کرد.

یکدفعه ابرها آمدند بهم متصل شدند و چنان بارانى آمد که تمام سیراب شدند. حضرت موسى (ع ) فرمود الهى کسیکه از میان ما بیرون نرفت چطور شد که باران آمد خطاب شد سقیتکم بالّذى منعتکم به ، به شماباران دادم بسبب آن کسیکه شما را منع کردم و گفتم از میان شما بیرون برود.

حضرت موسى (ع ) فرمود: خدایا مى شود این بنده معصیتکار را به من نشان دهى ؟!

خطاب شد اى موسى آن وقتیکه مرا معصیت میکرد رسوایش نکردم حالا که توبه کرده او را رسوا کنم حاشا من نمامین را دشمن مى دارم خودم نمامى کنم من ستار العیوب هستم برکارهاى زشت مردم روپوشى مى کنم خود بیایم آبرویش را بریزم