حضرت پیر غریب - حاج سید علی اشرف صادقی - می فرمودند : ما دو نوع توبه داریم . یکی توبه فردی که هر فردی می تواند در خلوت خودش با خدایش توبه کند و کسی جز خودش ضامن حفظ این توبه نیست .
اما به اعتبار آیه ( و توبوا الی الله جمیعا) یک توبه جمعی داریم که در طریقت اتفاق می افتد و اتفاقا این توبه دارای کارکرد های زیاد تربیتی و اجتماعی است .
فرد طالب وقتی قدم در طریقت می گذارد و می خواهد سالک بشود می باید در مقبل پیر و در حضور چند نفر شاهد از گذشته اش توبه کند و متعهد بشود به قبل رجوع نکند . حضور چند نفر شاهد در معیت پیر برای یک نفر مبتدی که قدم در وادی سلوک گذاشته است حکم بازدارندگی دارد به عبارتی ایشان مدام به صورت مستقیم و غیر مستقیم به طالب یاد آور می شوند که تو یک فرد توبه کار هستی و می باید ضمن حفظ عهد و پیمانی که با خدای خودت بسته ای به تلاش برای ارتقا مراتب نفسانی ات نیز همت گماری ...
لذا از اصلی ترین کارکردهای این بخش طریقتُ تجلی ( امر به معروف و نهی از منکر ) به عنوان ضمانت اجرایی حفظ حدود الهی و ترغیب و تشویق سالکین به وفای به عهد در حفظ توبه است
همچنین افرادی که شاهد توبه یک فرد مبتدی هستند خودشان نیز مدام به حفظ توبه و تعهدشان ملزم می شوند و اصولا لازمه شهادت برای توبه یک فرد ُ طهارت و پاکی روح و جان است که این افراد می باید از قبل در خودشان ایجاد کرده باشند و برای حفظ آن تلاش کنند . لذا کارکرد دیگر این توبه جمعی در طریقت اثر متقابل توبه بر افراد حاضر در جلسه است و به عبارتی سلوک افراد تواما با هم تلاقی می یابد و همه موظف می شوند با ( امر به معروف و نهی از منکر ) همدیگر را ارشاد نمایند
هر چند اگر انسان توبه‌ی خود را شکست باز هم باب توبه به روی او باز است، اما در روایات حکایت شده: کسی که از گناهانش استغفار می‌کند در حالی که باز آن گناه را انجام می‌دهد، مثل کسی است که پروردگار خویش را به مسخره گرفته است.