روزی حضرت پیر فرمودند : پیرم در خلافت نامه ای که به من عطا فرمودهاند در پایان خود را ( خادم الفقرا ) نامیده اند وما نیز اینچنین هستیم ...
آری این نهایت غایت و دوراندیشی یک انسان کامل در کسوت پیر طریقت است که خود را خادم می نامد و می داند تا هیچ کس در این وادی خود سازی ، هوا و هوس جاه و مقام مشغولش نسازد .
در طریقت مبارکه علویه قادریه ، انسان اگر بتواند به بالاترین مقام یعنی انسان کامل نائل شود تازه می شود خادم القرا .
پس مواظب باشیم که واژه های دهان پرکن و نفس پرور ( شیخ و ... ) ما را گول نزند . در این طریقت باید هیچ بود و هیچ شد تا خادم الفقرا بشوی . این ها همه آینه نفس است تا ما را بیازمایند که آیامی توانیم در پس این پرده ها ، پرده گردان را ببینیم یا خود و گذشته خود را فراموش می کنیم و در مسند فراموشی ، شیخیت می کنیم .
بیاییم در خویش باشیم و خود را هر آینه مستوجب عقوبت بدانیم تا نفس ما را به پرتگاه ها سوق ندهد .
یاحضرت پیر ناظر مددی
ای یاد تو در ظلمت شب همسفر من
وی نام تو روشنگر شام و سحر من
جز نقش تو نقشی نبود در نظر من
شبها منم و عشق تو و چشم تر من
وین اشک دمادم که بود پرده در من
در عطر چمن های جهان بوی تو دیدم
در برگ درختان سر گیسوی تو دیدم
هر منظره را منظری از روی تو دیدم