کلامی از حضرت پیر

اگر کینه و حسادت در قلبت نبود ، او در تو تجلی خواهد کرد . اگر آن چه ما می گوییم اجرا کردی دارای این مقام خواهی شد ، وگرنه این ره که تو می روی به ترکستان است . می گویند آقا نمی تواند . بله ما نمی توانیم کسانی را که در خط ما نیستند راهنمایی کنیم و حرکت دهیم . هیچ کدام از اولیاء خدا مردم را از کسب و کار باز نداشته اند . هدف پیران طریقت این بوده که مردم کسب و کار داشته باشند ، ولی ثروت مشروع به دست آورند و انفاق هم بکنند . روزیی که خدا می دهد ، شما مسئولید که برای زن و بچه خود خرج کنید و گرنه به پیسی خواهید افتاد . هرچیزی که در دنیا مشاهده می کنید به اراده اوست و خدا دوست دارد بنده او از دنیا لذت ببرد ولی نه این که فساد کند . این در طریقت ما قبول نیست .

عید غدیر و وظیفه ما

عید غدیر هم آمد و رفت و..

اما چقدر به مفهوم و محتوای غدیر اندیشیده ایم ؟ مگر غدیر و واقعه آن چقدر مهم بود که تایید تمامی بیست و سه سال رسالت حضرت ختمی مرتبت ( ص ) در گرو اعلان و ابلاغ آن بود ؟

مگر مقرر بوده حضرت علی چه بابی را به روی بشریت بگشایند که رسالت با همه عظمتش مقدمه آن بوده ؟

آری برادران و خواهران عزیزم بیاییم متوجه باشیم که فلسفه معرفت و نور عشق و اشراق در گرو درک و باور واقعه غدیر است . واقعه ای که توسط برترین بنده خداوند به عالمیان ابلاغ شد که بدانید خمیر مایه هستی ولایت است . خداوند را شاکر و سپاسگزاریم که نور ولایت حضرت علی ( ع ) در طول زمان و مکان جاری و ساری است و م را نیز از ریزه خواران سفره بابرکت طریقتش قرار داده .

خداوند را شاکر و سپاسگزاریم که اگر آن روز نبودیم تا دست مولایمان را ببوسیم و گردن اطاعت در مقابلشان خم نماییم و دل به ایشان بسپاریم ، اکنون توانستیم دل سپاری و سرسپردگی خود را به فرزند خلف و صالحش حضرت حاج سید علی اشرف صادقی عرض نماییم و با نور ولایت ایشان که منبعث از نور ولایت علی است طریق نور را پیش بگیریم .

امید که قدر این نعمت را بدانیم و در عمل نشان بدهیم که پوینده راه علی هستیم نه با بازی با کلمات

تمثال مبارک حضرت حاج سید علی اشرف صادقی

 

 

خواهم که به زیر قدمت زار بمیرم  

هر چند کنی زنده َ دگر بار بمیرم  

من طاقت نادیدن روی تو ندارم  

مپسند که در حسرت دیدار بمیرم

کلامی از حضرت پیر

طریقت سراسر ادب است

آداب زیارت

امام صادق علیه السلام به محمد بن مسلم ـ که از اصحاب بزرگ اوست چنین دستورالعمل می‌دهد:

«هر گاه به زیارت مرقد امیرالمؤمنین علیه السلام رفتی، غسل زیارت کن، پاکیزه‌ترین جامه‌هایت را بپوش، بوی خوش و عطریات استعمال کن، با آرامش و وقار و آرام آرام حرکت کن ، وقتی به باب السّلام رسیدی، رو به قبله بیست و سه بار تکبیر بگو، آن گاه زیارت را بخوان...».

برخی از مهم‌ترین آداب زیارت عبارتند از :

1. غسل زیارت برای حضور در حرم‌ها، زائر باید پاک باشد، هم پاکی ظاهری، هم درونی. غسل زیارت از آنجا که به عنوان یک عمل عبادی انجام می‌گیرد، علاوه بر تمیزی جسم و لباس، طهارت روح و روان را هم در پی دارد. البته طهارت روحی شرط ارتباط با پاکدلان و پاک‌جانان و حضور در اماکن مقدس است.

2. لباس تمیز و آراستگی و خوش‌بو پوشیدن جامه نو و لباس تمیز و استفاده از عطر، آداب دیگر تشرف به حرم‌های مطهّر است. در روایات، هم بر «ثوب جدید» تأکید شده، هم بر «ثوب نظیف» که می‌رساند تمیزی و تازگی هر دو مورد عنایت است.

3. وقار و طمأنینه آرامش و وقار ظاهری، نشانه طمأنینه درونی است. رفتار شتاب‌زده هم گویی باطن آشفته و نابسامان است. در توصیه‌ی مربوط به زیارت آمده است که: با وقار و آرامش راه بروید، قدم‌ها را کوچک بردارید، حالت طمأنینه داشته باشید، با حالت ذکر و تسبیح و تکبیر، وارد حرم و مزار شوید. اینها جهات شکلی و آداب ظاهری است که در باطن و درون زائر هم اثر می‌گذارد.

4. خضوع و خشوع از جمله آداب زیارت، داشتن خضوع و خشوع هنگام زیارت است. خشوع ، حالتی قلبی و درونی است که از معرفت و محبت به یک مقام و شخصیت در دل ایجاد می‌شود. تأثیر عظمت او در قلب، حالتی پدید می‌آورد که رعایت احترام در ظاهر را در پی‌دارد؛ حتی نوع ایستادن، نشستن، نگاه کردن، سخن گفتن، وارد و خارج شدن، همه تحت تأثیر آن حالت درونی است. پس خشوع قلبی، خضوع اعضا و جوارح را پدید می‌آورد.

هر چه معرفت به مقام پیشوا زیادتر باشد، خشوع دل هم عمیق‌تر و بیشتر و رعایت ادب و خضوع ظاهری هم افزون‌تر خواهد شد. اینکه بعضی هنگام خروج از حرم، عقب عقب می‌روند و حاضر نیستند پشت به ضریح کنند و بیرون روند، جلوه‌ی از همین خضوع و ادب ظاهری است که ریشه در درون دارد. همچنان که در نماز، اگر حضور قلب باشد، رعایت وقار ظاهری را در پی خواهد داشت، در زیارت هم چنین است. در زیارتگاه‌ها تنها با جسم و بدن به  امام  نزدیک نمی‌شویم، بلکه قرب روحی هم باید پیدا کنیم. زائر باید خود را در محضر امام حس کند و امام را ناظر و مراقب رفتارش ببیند و چنین تصور کند که از راه دور آمده و اجازه یافته به حضور برسد. در این حال، چه حالتی خواهد داشت؟